Epilepsija je periodični, naglo nastali paroksizmalni prolazni poremećaj funkcije mozga ograničenog, relativno kratkog trajanja, koji se klinički manifestira s predznacima ili bez njih. To su poremećaji funkcije, a ne patološke anatomije, zbog čega svako oštećenje mozga ne dovodi do kliničkih manifestacija.   

Zdrav neuron

Epilepsija se može slikovito uporediti s mirnom površinom mora na kojoj se povremeno pojavljuju pojedinačni, izolirani valovi, dok se druge bolesti porede s uzburkanim morem.

To je skup simptoma koji su posljedica nenormalnog električnog pražnjenja ćelija u mozgu. Osnovna promjena u mozgu epileptičara je transformacija zdravog neurona u epileptički neuron, koji pokazuje specifični fenomen nazvan paroksizmalni depolarizacioni pomak, što je naglo smanjenje membranskog potencijala ćelija na manje od 30 mV. Ovo smanjenje potencijala prate paroksizmalne visokofrekventne salve akcionih potencijala.

Osnova nastajanja ovog fenomena nije potpuno razjašnjena, a optužuju se poremećaj ćelijskih membrana, smanjenje inhibitornih ili pojačanje ekscitatornih mehanizama.

Smatra se da u općoj populaciji postoji od 0,5 do 1 posto epileptičara, dok se kod oko 1 posto pacijenata epilepsija ne liječi jer se krize svijesti nisu jasno diferencirale i epilepsija nije verificirana i prepoznata.

Podjela epilepsije vrši se po etiologiji na one nepoznatog uzroka (idiopatske) te proces epilepsiju i rezidualnu, kao simptomatske. Uzroci simptomatske epilepsije su razni - trauma i tumor mozga, vaskularna oboljenja, infekcija, razna trovanja, endokrini i metabolički poremaćaji...

Klinička podjela je na generalizirane i parcijalne epilepsije, a u svakoj od ovih grupa postoje i podgrupe. Važno je izdiferencirati epilepsiju i po podgrupama, jer je i liječenje pojedinih podgrupa različito.

U liječenju je i važan i dnevno-noćni raspored epileptičkih napada jer se različito liječe samo noćni ili dnevni napadi, ili kombinirani, ili oni koji se manifestiraju pred ili nakon buđenja...

Velika razlika

Nažalost, i danas je veliki nesrazmjer u razumijevanjima epileptičkih zbivanja između ljekara-neurofiziologa i drugih ljekara koji se ne bave liječenjem epileptičara, a posebno je ta razlika velika između ljekara i laika.

Dijagnostika epilepsije je komplicirana i kompleksna i vrši se na kliničkom i elektroencefalografskom nivou.

Neki ljekari u svakoj konvulziji vide epilepsiju, što može imati velike posljedice. Često se kriza svijesti pogrešno dijagnosticira kao epilepsija pa se pacijentu nepotrebno određuju dugotrajna terapija i određeni režim života, a sami pacijenti i rodbina doživljavaju niz socijalnih trauma radi takve dijagnoze.

Greške s EEG snimkom

I po pitanju EEG snimka prave se velike greške, jer se, naprimjer, smatra da normalan EEG snimak isključuje epilepsiju, da postojanje epileptičkih potencijala na EEG snimku obavezno znači da bolesnik boluje od epilepsije te da fokalni EEG nalaz ukazuje na tumor mozga.

Psihički faktor

I kada je riječ o psihičkim smetnjama, također se prave greške. Psihički faktor kao uzrok epilepsije često se prenaglašava, jer rodbina često minimalnu psihičku ili fizičku traumu rado povezuje s pojavom epileptičkih napada, dok s druge strane najčešće negira naslijeđe.

Pojava epileptičkih napada u kasnijem životnom dobu dovodi se u vezu s moždanim oboljenima ili tumorima, što može dovesti do velikih grešaka.