Cvekla, biljka mesnatih listova, karakteristične boje, sa svojim sastavom se ističe od ostalog korjenastog povrća. Od drevnih civilizacija, pa do dana današnjeg, cvekla se koristi kao prehrambena namirnica, ali i kao lijek protiv raznih bolesti.
Duga tradicija uzgajanja cvekle, vuče svoje porijeklo još od drugog milenija prije nove ere. Prvi ostaci su pronađeni u predjelima Mezopotamije, Egipta i Tebe, kada je korištena u ishrani isključivo zbog svojih listova. U Evropi je prvenstveno bila zastupljena u močvarnim predijelima Engleske, a njeno širenje je povećala i Rimska civilizacija, koja je korijen koristila u stočnoj ishrani.
Značaj cvekle je naglo porastao u 18. vijeku, kada je berlinski apotekar, Andreas Mangraf, otkrio da cvekla sadrži veliku količinu šećera. Tada su otvorene i prve fabrike, za ekstrakciju šećera iz cvekle, u Kunernu. Nakon uvoza u Francusku, za ovu biljku zainteresovao se i Napoleon, te je otvario i specijalnu školu za njeno proučavanje. Danas je najviše rasprostranjena u centralnoj Evropi, Rusiji, Poljskoj, Francuskoj, Italiji i SAD-u.
Cvekla u svome sastavu sadrži mnogo minerala i vitamina, među kojima je i rijetki B12. Bogata je gvožđem, bjelančevinama, mastima i ugljikohidratima. Zbog ovih sastojaka već dugo je prisutna kao ljekovita biljka u narodnoj medicini. Njen korijen se najviše koristi u cilju poboljšanja krvne slike. Njena ljekovitost je dokazana i u slučajevima demineralizacije kostiju i zuba dok je prisustvo joda korisno protiv ateroskleroze i procesa starenja.
Betanin i betain, podstiču razmjenu materija, regulišu krvni pritisak, smanjuju holesterol, održavaju krvne sudove u dobrom stanju i podstiču rad jetre. Kuhanjem cvekla gubi svoje ljekovite sastojke, pa je najbolje da se upotrijebi cijeđena, u vidu svježeg soka.
Ona se može iskoristiti i u estetske svrhe. Sok cvekle, nanošenjem na lice, pospješuje hidrataciju i uklanja mrtve ćelije, dok se ispiranjem kose dobija crvenkasti odsjaj.
Iskoristite sve magične efekte ove biljke i učinite svoj život zdravijim.
